De komende tijd willen we extra aandacht besteden aan het doorbreken van taboes rondom eetstoornissen door nét even wat anders te laten zien dan je gewend bent. Soms lijkt het alsof een eetstoornis enkel voorkomt bij meisjes en jonge vrouwen. Er is echter ook een grote groep moeders die lijden aan een eetstoornis. Vandaag interviewen we voor de serie Eetstoornis Anders de 30-jarige Anne. Zij is getrouwd en moeder van twee dochters van vier en zes jaar oud.

Sinds afgelopen juli is Anne weer volledig thuis na een intensieve behandeling van 10 maanden in Zeeland voor de eetstoornis anorexia nervosa. Ze is nu nog in behandeling voor de eetstoornis, maar ook voor een depressie en persoonlijkheidsproblematiek. Heel graag zou we weer willen werken of zelfs een nieuwe studie volgen. Op dit moment is ze daar helaas nog niet sterk genoeg voor.

Hoe ziet die eetstoornis eruit?

Ik ben eigenlijk altijd onzeker geweest over mijn lichaam en ook over wie ik ben als persoon. Het was mijn droom om model te worden, dus toen ik een jaar of 14/15 was ben ik begonnen met modellenwerk. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik een paar kilo moest afvallen of dat mijn heupen echt te breed waren. Toen ik mijn man leerde kennen werd het modellenwerk naast mijn fulltime baan in de kinderopvang te veel en omdat ik er ook niet gelukkig van werd besloot ik ermee te stoppen. Achteraf denk ik dat tijdens mijn modellenwerk het zaadje geplant is van wat later uitgroeide tot een eetstoornis.

Toen ik ging samenwonen met mijn man ging er een wereld voor mij open. Ik deed zelf boodschappen en kon zelf bepalen wat ik at en hoeveel. Ook hoefde ik niet echt meer op mijn lijn te letten, want ik was toch gestopt met het modellenwerk. Dit zorgde ervoor dat ik in een jaar tijd kilo's aankwam. Zelf had ik dit niet echt door, maar toen ik een foto van mijzelf zag op een oud en nieuw feest schrok ik me wezenloos. Was ik dat?! Was ik echt zo dik geworden! Waarom heeft niemand dit gezegd!

Ik checkte mijn Bmi en schrok nog een keer. Dit kon echt niet, ik moest afvallen. Ik begon met Weight watchers. In het begin volgde ik keurig de richtlijnen van het dieet, maar na verloop van tijd werd ik steeds strenger voor mezelf. Dit resulteerde in maaltijden overslaan, overmatig sporten en regelmatig laxeren, dit allemaal om er voor te zorgen dat het cijfertje op de weegschaal omlaag ging. Ik had zelf wel door dat het niet gezond was wat ik deed, maar het gaf me zo'n goed gevoel. Ik had het in mijn hoofd volledig onder controle, dus no worries...

Ik had mijn streefgewicht bereikt en paste in mijn droomjurk dat was het belangrijkste. Twee maanden na de bruiloft kwamen we erachter dat ik zwanger was. Na de geboorte van onze 2de dochter ging het ineens heel slecht met mij. Ik werd zwaar depressief en ging de ziektewet in. Het was niet de eerste keer dat ik depressief was. Dit was het moment waar mijn eetstoornis op had gewacht en waarbij ze mij volledig in haar greep kreeg. Wat begon als een onschuldig dieet volgen om de zwangerschapskilo's kwijt te raken, resulteerde alweer gauw in restrictief eten, laxeren en overmatig sporten.

Ook besloot ik niet meer in de kinderopvang te gaan werken, maar een carrière op te gaan bouwen in de sportwereld. Hoe meer sporten, hoe beter. Twee uur sporten, les geven en xxxx stappen per dag was een must. Tot mijn lichaam echt niet meer kon.... Ik moest mijn nieuwe baan opgeven en mijn gezin achterlaten om een intensieve behandeling te starten ver van huis.

Ik ben nu sinds juli dit jaar weer volledig thuis na een klinische opname en een 4-daagse behandeling in Zeeland. Ik heb super veel geleerd tijdens mijn behandeling en opname en ik heb weer een gezond gewicht, maar ik ben er helaas nog lang niet. In mijn hoofd ben ik nog steeds dik. De ene dag gaat het beter dan de andere dag maar, het blijft een vermoeiende strijd elke dag weer. Ik vraag mezelf dan ook vaak af of ik deze strijd ooit nog ga winnen...

Een eetstoornis en twee kinderen?

Het is heel lastig. Mijn moederinstinct zegt hele andere dingen dan de eetstoornis mij influistert en dat maakt het voor mij erg moeilijk. Als moeder moet je het goede voorbeeld geven aan je kinderen. Ziet eten, doet eten, zegt men altijd.

Zo zeg ik ook vaak genoeg; je moet wel je bord leeg eten, want daar word je groot en sterk van. Of je moet wel genoeg eten, anders heb je geen energie om naar school te gaan. Zelf eet ik soms bijna niks, maar ga ik wel x km hardlopen. Dat voelt soms heel naar...

Ze zijn nu nog jong, maar wat zullen ze zeggen als ze straks wat ouder zijn en zien dat ik niet of te weinig eet. Hier voel ik me dan ook heel vaak schuldig over. Ik zou ze het goede voorbeeld moeten geven en dat doe ik niet.

Hoe eten jullie met elkaar?

We eten eigenlijk bijna altijd met zijn allen aan tafel. Behalve het ontbijt, dan moeten we altijd een beetje haasten en heb ik geen tijd om tafel te dekken. Dan eten de meiden een boterham op de bank. Ik vind de momenten aan tafel altijd heel gezellig, omdat je dan als gezin lekker met elkaar kan kletsen. Het is voor mij tegelijkertijd ook moeilijk, want als we aan tafel zitten is iedereen er zo van bewust wat ik wel of niet eet.

Ik probeer dan ook altijd wel iets te eten, zodat de meiden zien dat ik gewoon eet. Ze hebben nu nog niet echt in de gaten of iets te veel of te weinig is. Wel komt het regelmatig voor dat zij iets eten wat ik niet durf te eten. Dan eet ik iets anders. Ze vragen soms wel eens waarom ik niet mee eet. Dan zeg ik vaak dat ik er geen trek in heb of dat ik me niet zo lekker voel.

Hoe gaat jouw partner met de eetstoornis om?

Ik denk dat het voor iedere partner van iemand met een eetstoornis heel zwaar is en dat geldt ook voor mijn man. Toen ik opgenomen was zagen we elkaar heel weinig en viel de zorg van onze meiden op zijn schouders. Dit in combinatie met zijn fulltime baan en constante zorgen over mij, maakte het een zware tijd voor hem en ons als gezin.

Hij steunt mij heel erg en probeert mij te helpen waar nodig. De eetstoornis maakt het hem vaak moeilijk, want als zij veel aanwezig is kan ik heel gemeen zijn en niet luisteren. Dit zorgt dan vaak voor discussies of ruzie, maar omdat de meiden erbij zijn wint mijn eetstoornis. Ruzie maken over eten waar hun bij zijn is echt een no-go. Dankzij de steun van mijn man lukt het mij wel heel regelmatig om mijn gedachten te relativeren en angsten te overwinnen.

Een negatief lichaamsbeeld en twee dochters?

Ik hoop dat het op dit moment nog geen invloed heeft. Ze zijn allebei nog jong en we letten er bewust op dat we het er niet over hebben als de meiden er zijn. Toch krijgen ze natuurlijk af en toe dingen mee. Toen ik klinisch opgenomen werd, hebben we vooral de oudste ook wel een beetje globaal moeten uitleggen waarom ik maar twee dagen in de week thuis was.

We hebben haar uitgelegd dat mama ziek is en daardoor erg moe. Dat mama moeite heeft met eten en dat ze mij in zeeland daarbij konden helpen. Toch maak ik me wel zorgen dat zij later ook negatief over hun lichaam gaan denken. Daarom vertel ik ze ook vaak dat ze mooi zijn zoals ze zijn. Dit voelt ook wel weer heel dubbel, omdat ik me wel besef dat ik niet zo naar mezelf kijk.

Wat kan je leren van je dochters?

Mijn dochters zijn super lieve en zorgzame meiden en ik leer vooral veel van hun op het gebied van jezelf zijn. Als mijn dochters zichzelf aankleden komen ze altijd in de wildste creaties de trap af en maken ze zich geen zorgen over wat andere van hun denken. Zij vinden het mooi en zijn super trots. Ikzelf ben erg voorzichtig op het gebied van kleding. Ik hou het vaak veilig, omdat ik bang ben voor de mening van anderen.

Wat zou je andere moeders adviseren?

Dat vind ik een lastige vraag, want ik heb zelf constant het idee dat ik alles fout doe. Dat ik dingen beter had kunnen doen. Als ik dan toch één ding moet bedenken is het: vraag om hulp, ga in behandeling en vecht! Ik heb er namelijk zelf nog steeds spijt van dat ik niet eerder aan mijn eetstoornis en zelfbeeld heb gewerkt. Nu ik kinderen heb en mama ben is het allemaal een stuk ingewikkelder.

Angst dat je dochters een eetstoornis ontwikkelen?

Dit is mijn grootste angst, maar ook mijn grootste drijfveer waarom ik blijf vechten. Ik hoop nog steeds dat ik deze ellendige ziekte kan overwinnen. Het liefst nog voordat ze er zoveel van meekrijgen dat het ook effect op hun kan hebben.

Mocht het zo zijn dat ze toch een eetstoornis ontwikkelen, dan kan ik ze vertellen hoe hard ik gevochten heb. Ik zal ze vertellen dat het gevecht super zwaar is, maar dat ze het zeker kunnen, want dat ik het ook heb gedaan!

Ben jij moeder, vader, partner of ouder dan 40, heb je een relatie met een eetstoornis & wil je jouw verhaal met ons delen? Heel graag! Mail ons dan op redactie@proud2Bme.nl